SANNE
Blijven we hier staan?

MAARTEN
Hm?

SANNE
In de hal.

MAARTEN
Kom je op visite dan? Dat had ik niet begrepen.

SANNE
Of zit je nog steeds op kussens?

MAARTEN
Wie zegt dat?

SANNE
Mamma. Dat je op de grond leeft. Op kussens en geïmproviseerd.

MAARTEN
Ziet mijn hal er volgens jou geïmproviseerd uit?

SANNE
Nee. Ongezellig misschien.

MAARTEN
Ja god, Sanne. Ik bedoel…

Stilte.

MAARTEN
Hoeveel heb je nodig? Daar kom je toch voor?

Sanne pakt haar telefoon. Ze stuurt een appje.

MAARTEN
Je mag het ook wel zo tegen me zeggen hoor. Ik ben niet zo van het appen.

Stilte. De bel gaat. Ze kijken elkaar even aan.

SANNE
Zal ik dan maar opendoen?

Ze doet open. Julius staat voor de deur. Een man van tegen de zestig. Heel normaal, keurig in het pak.

JULIUS
Kan het?

Sanne trekt hem naar binnen.

SANNE
Natuurlijk kan het.

Ze doet de voordeur dicht. Stilte.

SANNE
Dit is Julius. Ik dacht ik doe ‘t maar in etappes. Ik weet hoe je bent.

MAARTEN
Hoe ik ben?

JULIUS
Julius Jonkman. Aangenaam.

Hij steekt zijn hand uit. Maarten schudt hem niet.

SANNE
Pap!

Maarten schudt de hand van Julius.

JULIUS
Ik heb vroeger in deze straat gewoond. Dat zeiden we net nog tegen elkaar, hè Sanne? Dat toeval niet bestaat. Een paar huizen verderop. Nou ja, de huizen die hiervoor stonden dan, want bijna alles is gesloopt. Behalve dit. Ik herkende het meteen. De familie Pieters woonde hier. Met zeven kinderen! Moet je nagaan. Dat kun je je nu niet meer voorstellen. En gehorig! Je hoorde alles. Heeft u nog last van de buren?

MAARTEN
Mijn buurman is dood.

JULIUS
Meneer Sturkenboom?

MAARTEN
Wie?

JULIUS
Sturkenboom. Die woonde altijd hiernaast.

MAARTEN
Die is dood, ja. Hartstikke dood. Van de trap gevallen.

JULIUS
Ach.