Peter Aten

ZAANDAM – Ze zongen veel, de meisjes van Verkade. In de trein, op het werk en op weg naar de beurs waar de plaatjes uit de Verkade albums werden geruild. Bij de opening van het Verkade Paviljoen zingen ze weer het hoogste lied. Maar als de koningin in huis is, houden ze zich een beetje in.

Dat ze moeten dimmen wordt duidelijk bij de eerste repetitie op locatie van het die middag op te voeren stuk ‘Beschuit met meisjes’, over de belevenissen van de Verkademeisjes Stien en Jopie. De Verkademeisjes zijn gecreëerd door toneelschrijver Peter Aten uit Wormer. In 2005, bij de tentoonstelling ‘Beschuit met meisjes’, maakten ze met hun vrolijke gesprekjes en liedjes het Koogse Molenmuseum onveilig. De meisjes, gespeeld door afwisselend Margaret Tromp, Marjan Aten en Gré Berkhout, zijn terug van weggeweest. Op verzoek van museumdirecteur Fokelien Renckens treden ze op bij de officiële opening van het Verkade Paviljoen op 11 maart.
 
Aten heeft voor de gelegenheid het oorspronkelijke toneelstuk bewerkt. Er is een rol bij (de voorjuffrouw) en een paar nieuwe scènes en er is een lied aan toegevoegd. Omdat gespeeld wordt op verschillende plekken in het paviljoen is de cast uitgebreid met Ellen Boot, Mieke Freyée en Suzanne Tromp. Marjan Aten speelt de voorjuffrouw. De anderen beurtelings Stien en Jopie.
 
Aten, die regisseert, heeft de gang van zaken precies uitgedokterd. De ene scène hier, de andere daar. Stien en Jopie zijn overal. Ze staan te kletsen tussen de machines, al sjouwend met stapels koekblikken bespreken ze hun vrijers, ze lopen luid keuvelend door de gangpaden en ze zingen liedjes. De grote open ruimte is gevuld met hun vrolijke gekwetter, maar er is geen touw aan vast te knopen. Op de gaanderij boven is Aten een scène over de ruilbeurs aan het doornemen. Twee kinderen willen plaatjes van een Verkadealbum ruilen. De dames die hen bereidwillig helpen, zijn zelf ook fanatieke spaarders. Aten vindt het daar veel te lawaaiig en gaat met het groepje naar een stillere plek. Hij maakt zich zorgen over het geluid. “Tijdens de opening lopen de machines. Ik heb geen idee hoeveel lawaai ze maken en of je dan nog iets kunt verstaan. Gelukkig staan de liedjes op een cd, dus die zijn versterkt. De speelscènes zijn meer voor de mensen die in de buurt zijn.”
 
De elfjarige tweeling Marit en Tamar doet de ruilbeursscène probleemloos een paar keer over. Tot de regisseur (hun vader) tevreden is. Ze vinden de scène niet moeilijk. “We hebben vaak geoefend en we hebben niet veel tekst.” Optreden voor de koningin vinden ze leuk, zeggen ze. “Maar ook spannend.” Voor de liedjes verzamelen de speelsters en de ruilbeursdames Ank Dekker en Ineke Houter zich boven op de gaanderij. Aten rommelt met de draden van de cd-speler. “Ik hoop dat hij het doet. Het schalt door het paviljoen: ‘Meisjes, kom maar bij Verkade, en neem ook je moeder mee, en tante Kee, holadijeeee’. Aten zet de muziek uit. “Die hoor je toch niet.” Het beurslied is nieuw voor de groep, maar het stamt uit 1913. Het werd gezongen op weg naar de ruilbeurs. De groep zingt uit volle borst: ‘Ons album moet vol en dat kan met gemak, Verkade zorgt daarvoor, dankzij zijn gebak’. Iemand merkt op: “Als de machines aan gaan moeten we helemaal blèren.” Een ander voorziet: “Dat wordt een hels kabaal. Kan dat wel als de koningin er is?” Aten vraagt het zich ook af. “De machines gaan aan en er is muziek als ze wordt rondgeleid. Dan moet ze niet te veel tegelijk krijgen. Dus als ze er is, houden we ons gedeisd”, besluiten ze. Van Renckens horen ze dat het officiële gedeelte een half uur duurt en dat de koningin dan de zaal verlaat. “Als ze weg is gaan we goed los”, zeggen de Verkademeisjes enthousiast.